Έρχεται κάθε χρόνο περίπου τέτοια περίοδο.
Ανάσταση με νόημα, όμως αυτή την περίοδο δεν έχει μόνο συμβολικό χαρακτήρα αλλά και πραγματικό.
Η κατάσταση, η εποχή, ο τόπος που ζούμε δεν μας επιτρέπει τελικά να αναβαθμιστούμε, να αλλάξουμε, να αναβαθμιστούμε.
Πιστεύω πως πρέπει να γυρίσουμε πίσω, να δούμε τα απλά πράγματα, να τα γευτούμε, να τα μυρίσουμε, να τα ζήσουμε να φύγουμε από την εικονική πραγματικότητα που ζούμε και να περάσουμε στην επόμενη διάσταση.
Θέλω την παλιά μου γειτονιά… όπως λέει και το άσμα. Στο παγκάκι της πλατείας έχω χαράξει τα όνειρα μου…
Παρατηρήστε γύρω σας όχι απλά να κοιτάξετε, να ψάξτε και να βρείτε ανθρώπους ευτυχισμένους, χαμογελαστούς, ανθρώπους με ψηλά το κεφάλι….
Όλα είναι δήθεν.
Χαμογέλα μην φοβάσαι… γιατί το γέλιο σαν ανθίσει ο ήλιος λάμπει στην καρδιά.
Αυτή η εικόνα αλλάζει μόνο όταν κοιτάμε παιδιά, αλλά όχι της πόλης κλεισμένα στο κλουβί τους, αλλά παιδιά του χωριού, ελεύθερα, ανεξάρτητα, να απολαμβάνουν την ζωή, τις μικρές χαρές, να μυρίζουν ένα λουλούδι, να κυνηγιόνται μέσα στα δέντρα, να καβαλάνε ένα ποδήλατο και να φεύγουν να γυρνάνε να ανακαλύψουν τον δικό τους μικρό κόσμο. Αυτά τα παιδιά δεν είναι δήθεν και κάνουν ότι τα εκφράζει, χωρίς σκέψη…
Αλήθεια πότε θα περάσουμε στην επόμενη διάσταση;
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου