ΔΙόΝΥΣΟΣ Ο ΘΕόΣ ΤΟΥ ΚΡΑΣΙΟύ ή ΚΑΙ ΤΗΣ ΜΠύΡΑΣ

Όλοι γνωρίζουμε ότι αυτός που εφεύρε το κρασί κατά την αρχαιότητα ήταν ό θεός Διόνυσος, όμως γνωρίζουμε ότι ανακάλυψε και την μπύρα ή τον ζύθο.
Ζύθωση ή αλλιώς η μπύρα , μια λέξη που είναι ουσιαστικά ελληνική, προέρχεται από το ζέει - ζυ - ζύθος και σημαίνει τη ζύμωση των μικροοργανισμών. Δεν θα μπορούσε ποτέ να ονομάζεται έτσι ένα ποτό που ανακάλυψε ένας οποιοσδήποτε λαός εκτός από τους Έλληνες. Και αυτό αποδεικνύεται περίτρανα, αν κάνουμε μια μικρή αναδρομή στην αρχαιότητα.
Ο Διόνυσος επισκέφτηκε όλη την οικουμένη εξημερώνοντας το μεγαλύτερο μέρος για αυτό έτυχε τις μεγαλύτερης τιμές από όλους, δίδαξε στους ανθρώπους πολλά και σπουδαία πράγματα. Ο ίδιος βρήκε και το ποτό που παρασκευάζεται από κριθάρι, το οποίο το ονομάζουν και ζύθο, που στην ευωδία του δεν υπολείπεται πολύ από το κρασί. Αυτό το δίδαξέ σε χώρες όπου δεν επιδέχονταν η καλλιέργεια του αμπελιού. Διόδωρος Σικελιώτης, Βίβλος Τέταρτη. Ο Ορφέας επίσης, στις εορταστικές εκδηλώσεις που οργανώνονταν πρόσφερε στους οπαδούς του «κρίθινο οίνο». Η βρώμη και ο λυκίσκος περιέχονται επίσης, στον κυκεώνα, στο ποτό της Δήμητρας που το έπιναν μόνο οι μεγάλοι μύστες. Τον 6ο π.χ. αιώνα ο Πυθαγόρας και άλλοι φιλόσοφοι έπιναν πάντα κρίθινο οίνο και απείχαν από το κρέας. Θεωρούσαν ότι η κατανάλωση φυτικών σπόρων όπως είναι η βύνη και ο λυκίσκος που περιέχονται στη μπύρα φέρνουν τον άνθρωπο πιο κοντά στη φύση του. Στην Ελλάδα, ο πατέρας της Ιατρικής, ο Ιπποκράτης, τη θεωρούσε πολύτιμο φάρμακο. Ο Όμηρος περιγράφει με γλαφυρότητα πώς ο Αλκίνοος, ο βασιλιάς των Φαιάκων, είχε στο παλάτι του κρατήρες χρυσούς και αργυρούς γεμάτους «κρίθινον οίνον» (μπύρα).
Ἀριστοτέλης δέ φησιν ὅτι οἱ μὲν ὑπ᾿ οἴνου μεθυσθέντες ἐπὶ πρόσωπον φέρονται, οἱ δὲ τὸν κρίθινον πεπωκότες ἐξυπτιάζονται τὴν κεφαλήν· ὁ μὲν γὰρ οἶνος καρηβαρικός, ὁ δὲ κρίθινος καρωτικός. Αθηναίος, Δειπνοσοφισταί.