Τετάρτη 16 Μαρτίου 2011

ΙΣΤΟΡίΕΣ ΠΑύΛΟΥ ΚύΚΛΟΥ ά…




Η σημερινή ιστορία είναι αφιερωμένη στον πεφωτισμένο σκοταδισμό των παρεμβατικών παραδόσεων μετά την καταστροφή του τείχους…

Η άρνηση του πρωταγωνιστή να συμμετέχει στα κοινά τις οικογένειας του γεννά τον πόνο του μικρότερου αδελφού προκαλώντας την βιοιδεαλιστική ψυχοσύνθεση του αφήνοντας την εσωτερική ματιά του αλλά και τους ατέρμονους διαλόγους που ακολουθούν να κατακλύζουν το μικρό δωμάτιο που το χρησιμοποιούσαν και σαν αποθήκη.


Το νεαρό αγόρι που ονομάζεται Ντόγκι συγκινημένο προσφέρει στον αδελφό του μία απεριόριστη τρυφερότητα η οποία του είχε λείψει για καιρό όμως τότε ο μεγάλος αδελφός διαπιστώνει ότι ο Ντόγκι είναι στην πραγματικότητα κορίτσι και προσπαθεί να την διώξει. Η Ντόγκι, που δεν έχει κανένα να την φροντίσει και πουθενά να πάει, τον ικετεύει να την αφήσει να μείνει μόνο και μόνο για να του μαγειρεύει και να καθαρίζει. Τελικά υποχωρεί και την προπονεί στα ακροβατικά που τα εκτελεί στον δρόμο μαζί του.
Το τυφλό ποντίκι που τριγυρνάει ανάμεσα στις χαραμάδες των τοίχων του σπιτιού παίζει καταλυτικό ρόλο στην ταινία αφού χτυπάει τις ευαίσθητες χορδές του πιάνου στο κεντρικό δωμάτιο όπου συμβαίνουν τα γεγονότα.


  Ο ιστοριογράφος αφήνει έντεχνα να εννοηθεί ότι πρόκειται για μία σπονδυλωτή αφήγηση που χωρίζεται σε τρία μέρη με σαφή στοιχεία έντονης σουμτοβιονιστικής πραγματικότητας αφήνοντας ελεύθερα τον ντανταϊσμό τον ρεαλισμό και τον υπερρεαλισμό να αποσαφηνίσει τα πάντα στο πρώτο σκέλος της ταινίας αφήνοντας τα άλλα δύο ορφανά.
 Ο τραγικός ρόλος της μάνας στο τρίτο μισό τις ιστορίας αποκαλύπτεται με ετεροχρονισμένα δομικά στοιχεία υπερκρατικού βιοψυχισμού με μία έγνοια το πότε θα παντρέψει την κόρη της αφού πριν από λίγο καιρό είχε θάψει τον σύζυγο της και την είχε καταβάλει μωρουδιακός παλιμπαιδισμός.


 Η ιστορία είναι μία τηλεοπτική μεταφορά του υπερβόρειου σέλας με φανερές εσώψυχες εξωτερικεύσεις των πρωταγωνιστών και ολοκληρώνεται όταν η θεά Κάλλη αποφασίζει να μετακινήσει την αυλόπορτα του σπιτιού της οικογένειας.
 Έτσι οι αναπάντητες ερωτήσεις μένουν και δεν θα απαντηθούν στο τέλος αφού ο ιστοριογράφος πεθαίνει πριν ολοκληρωθεί…



Ευχαριστώ τον αδελφό μου [α αθροιστικό + δελφύς μήτρα] Εριτία τον Λακεδεμονεύς για την υπέροχη ιστορία του.